Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2015

Πορτογαλία και Αγκόλα (1975 - 2015). Δύο βιβλία και ένα mix.

Και ενώ το "μεταμνημονιακό" καμάρι της Ε.Ε. διέρχεται σοβαρής πολιτικής κρίσης, 40 χρόνια μετά την ανακήρυξη της Αγκόλα ως ανεξάρτητου κράτους (μια μέρα σαν εχθές - 11 Νοε. 1975) η σημερινή Πορτογαλία - αυτή η πάλαι ποτέ κραταιά αποικιακή δύναμη - έχει καταστεί πλέον μια οικονομική αποικία (χρέους) της τέως υπερπόντιας επαρχίας της.


Στο "Os Donos Angolanos de Portugal" οι Jorge Costa, João Teixeira Lopes & Francisco Louçã, περιγράφουν, μεταξύ άλλων, τον ιστό των συμφερόντων και των εταιρικών σχέσεων μεταξύ της Αγκόλα και της πορτογαλικής πολιτικής και επιχειρηματικής ελίτ, κάνοντας μια εξαντλητική έρευνα για αυτό το πλέγμα των συμμαχιών. Επικεντρώνοντας στο σήμερα, σε μια εποχή που η Πορτογαλία βιώνει μια κατάσταση οικονομικής και χρηματοπιστωτικής κρίσης, εστιάζουν ιδιαίτερα στα συμφέροντα της Αγκόλα στην χώρα - τα οποία κατέχουν πλέον σημαντικές θέσεις στον τραπεζικό σύστημα, στους τομείς των τηλεπικοινωνιών, της ενέργειας και των μέσων ενημέρωσης - αναδεικνύοντας παράλληλα και το πως όλο αυτό το πλέγμα (οικονομικών συμφερόντων) λειτουργεί ως ένα είδος "σανίδας σωτηρίας" για το σύστημα, ή ακόμα για ξέπλυμα χρήματος στην Αγκόλα.


Από την άλλη, το "Angola: The Political Economy of a Petro-diamond State (From Afro-Stalinism to Petro-Diamond Capitalism)" του Tony Hodges, παρά το γεγονός ότι γράφτηκε το 2001 και έτσι δεν υπάρχουν σύγχρονες αναφορές τόσο για τις σχέσεις Αγκόλα- Πορτογαλίας όσο και για τον το σημαντικό ρόλο που διαδραματίζει τώρα η Κίνα, αποτελεί μια συνοπτική αλλά και διεξοδική εισαγωγή στην οικονομία της χώρας. Μια ραγδαία αναπτυσσόμενη οικονομία ήδη από τις αρχές του 1990, τότε που το κυβερνών κόμμα - μετά από έναν εμφύλιο που χαρακτηρίστηκε σαν το "Βιετνάμ της Αφρικής" και σχεδόν 20 χρόνια "κρατικού σοσιαλισμού" - υιοθέτησε ένα μοντέλο "αχαλίνωτου καπιταλισμού", στηριζόμενο σε μια μικρή ελίτ που συσσωρεύει τεράστιες περιουσίες από την εκμετάλλευση των διαμαντιών και των κοιτασμάτων πετρελαίου. 



Για την ώρα θα πάμε πίσω στον χρόνο, τότε που ο αγώνας για την απελευθέρωση της Αγκόλα εμφορείτο από άλλα οράματα, και στην ανάδυση αυτής  της νέας αστικής-λαϊκής μουσικής στην τότε Πορτογαλική αποικία, που γεννήθηκε στις εργατικές συνοικίες και παραγκουπόλεις της Lυanda και άνθησε ως τα πρώτα χρόνια της ανεξαρτησίας της.   Επιφυλασσόμενος να επανέλθω στο θέμα  με μια διεξοδικότερη ανάρτηση...


Παρασκευή 6 Νοεμβρίου 2015

Δύο προσφυγοπούλες ...


Aziza Brahim
Lagi - Refugee (lyrics):

Ever since I arrived in this world
I have lived as a refugee
Despite moving to the North
I have remained a refugee.
Living in a haimas (tent)
worn-out by time
the haimas a witness of my sensibility and faith.
Look how many souls desire
to finally meet again the eyes that await them.
Here they are in Ivory Coast,
they are refugees.
Every year we see it in Sudan,
a nation of refugees.
In any town of Palestine
here they are refugees.
The troubles are repeated in Mali,
they are refugees.
And the people
here they are, injured,
in Argelia, as refugees.
And the Saharawi resist
today in Argelia,
refugees.

         


Hannah Arendt     
The Origins of Totalitarianism
(απόσπασμα από το Κεφάλαιο εννέα: Η παρακμή του έθνους - κράτους και το τέλος των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Μετάφραση: Κοκκίνης
Παναγιώτης)

" ... Αν και όλοι φαίνεται να συμφωνούν ότι η δεινή θέση των ανθρώπων αυτών συνίσταται ακριβώς στην απώλεια των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, κανείς δεν φαίνεται να γνωρίζει ποια δικαιώματα έχασαν όταν έχασαν αυτά τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Η πρώτη απώλεια που υπέστησαν οι «χωρίς δικαιώματα» ήταν η απώλεια των σπιτιών τους, και αυτό σήμαινε την απώλεια του συνόλου του κοινωνικού πλέγματος στο οποίο γεννήθηκαν και στον οποίο εγκαθίδρυσαν για τον εαυτό τους μια ξεχωριστή θέση στον κό
σμο... Ξαφνικά, δεν υπήρχε καμία θέση στη γη όπου οι μετανάστες θα μπορούσαν να πάνε χωρίς τους αυστηρότερους περιορισμούς, καμία χώρα όπου θα μπορούσαν να αφομοιωθούν, κανένα έδαφος όπου θα μπορούσαν να βρουν μια νέα δική τους κοινότητα...
... Η δεύτερη απώλεια που υπέστησαν οι «χωρίς δικαιώματα» ήταν η απώλεια της προστασίας της κυβέρνησης, και αυτό δεν σήμαινε μόνο την απώλεια του νομικού καθεστώτος στην δική τους χώρα, αλλά σε όλες τις χώρες. Οι Συνθήκες της αμοιβαιότητας και των διεθνών συμφωνιών έχουν υφάνει ένα ιστό γύρω από τη γη που καθιστά δυνατή για τον πολίτη της κάθε χώρας να φέρει το νομικό καθεστώς του μαζί του ανεξάρτητα από το πού πηγαίνει ... όποιος δεν το κατέχει πλέον βρίσκει τον εαυτό του έξω από την νομιμότητα συνολικά...
"